Mijn tranformatie van studie farmacie naar ondernemend trainer visuele communicatie

Toen ik 8 jaar oud was, wilde ik arts in Afrika worden. Ik wilde mensen helpen om sterk en gezond te zijn in een omgeving die naar mijn mening de meeste hulp nodig had. Nadat ik besefte dat ik niet goed tegen bloed kon, maakte mijn ambitie om arts te worden plaats voor het werk van apotheker. Een studie farmacie volgde. De complexiteit van het menselijk lichaam vond (en vind) ik fascinerend. Vooral de ontelbare systemen in ons lichaam die er continue voor zorgen dat al onze organen, weefsels en cellen weten wat ze moeten doen, wanneer en hoe om ervoor te zorgen dat we als mens optimaal functioneren en de hoogst mogelijke staat van welzijn kunnen ervaren. Wauw!

Kort door de bocht richt de studie farmacie zich op het verbeteren van lichamelijk functioneren en welzijn via medicatie. Logischerwijs bleef medicatie na mijn studie centraal staan en ben ik in de farmaceutische industrie gaan werken op het gebied van klinisch geneesmiddelonderzoek. Eerst als monitor, later als trainer. Hier heb ik een rijke ervaring opgedaan in wetenschappelijk (academisch) onderzoek met mensen, Good Clinical en Manufacturing Practices, ethiek en de gezondheidszorg in het algemeen. Een werkomgeving die sterk wordt bepaald door de vele processen, procedures en protocollen die er zijn om de kwaliteit van zorg te waarborgen.

Gaandeweg mijn werk als trainer ontdekte ik dat juist deze processen, procedures en protocollen een enorme druk uitoefenen op het welzijn van de mensen die direct of indirect zorg verlenen aan anderen. Dit riep bij mij vragen op die vooral gericht waren op het verbeteren van hun welzijn: Hoe kunnen we de inhoudelijke complexiteit inzichtelijk en begrijpelijk maken? Hoe kunnen we samenwerking vloeiend en soepel laten verlopen? Hoe kunnen we plezier en voldoening (blijven) halen uit het werk dat moet gebeuren?

Ik voelde me vaak onthand om op deze vragen antwoorden te vinden. Zeker in een omgeving waar veiligheid en voorspelbaar resultaat belangrijke pijlers zijn. Het is zo logisch dat er dan weinig ruimte beschikbaar is om dingen anders te doen, andere (onbekende) perspectieven toe te laten of een andere aanpak te initiëren. 

Op zoek naar meer creatieve speelruimte ben ik gaan tekenen. In eerste instantie als handvat om mijn eigen trainingen en communicatie te versterken. Met als doel om op heldere en verbindende wijze inzicht, overzicht en vooruitzicht te creëren. Dat werkte zo aanstekelijk dat ik tekenen als vast middel in ben gaan zetten. Om een proces of plan in beeld te brengen, een idee vorm te geven, een training te ontwerpen en ga zo maar door. Een nieuwe professionele richting en expertise werd geboren: visuele communicatie.

 

Inmiddels weet ik dat visuele communicatie in het algemeen en tekenen in het bijzonder bijdraagt aan alles waar informatieoverdracht, en daarmee communicatie, centraal staat. Ook weet ik dat tekenen door iedereen geleerd en ingezet kan worden. Of het nu gaat om een bijeenkomst, training, instructie, overleg, planning of documentatie. De ervaring leert me dat elke vorm van visuele communicatie bij kan dragen aan het toegankelijk maken van kennisoverdracht, het bevonden van dialoog en het denken in mogelijkheden stimuleert. In mijn ogen belangrijke zaken om goed en met plezier (samen) te kunnen werken.

Sinds 2018 inspireer en train ik mensen op het gebied van visuele communicatie en zet ik tekenen in als middel. Ik richt me op professionals die direct (zorgverlening) en indirect (onderwijs en onderzoek) werken in de gezondheidszorg. Zodat zij hun werk beter en met meer voldoening kunnen doen. Werk waar ze goed in zijn: anderen helpen om gezonder en sterker te worden.